शङ्काभागं विभजते —

यदपीति ।

तस्य परममहत्त्वादित्यर्थः ।

जीवेऽपि कथमल्पा श्रुतिर्महत्त्वाविशेषात् , तत्राह —

जीवस्येति ।

तदुक्तमित्येतद्व्याचष्टे —

उक्तो हीति ।

तमेव स्मारयति —

परमेति ।

कुत्रेदं समाधानमुक्तं, तत्राह —

अर्भकेति ।

तथापि परस्य परममहतो नास्ति दहरत्वमित्यत्र किमायातं, तत्राह —

स एवेति ।

तदुक्तमित्यस्य व्याख्यान्तरमाह —

श्रुत्येति ।

तदेवं श्रुतिलिङ्गाभ्यां दहरवाक्यं ध्येये परस्मिन्नन्वितं, प्राजापत्यवाक्यं तु ज्ञेये परस्मिन्नन्वितमिति स्थितम् ॥ २१ ॥