ब्रह्मसूत्रभाष्यम्
तृतीयोऽध्यायःचतुर्थः पादः
न्यायनिर्णयव्याख्या
 
अध्ययनमात्रवतः ॥ १२ ॥
आचार्यकुलाद्वेदमधीत्य’ (छा. उ. ८ । १५ । १) इत्यत्र अध्ययनमात्रस्य श्रवणात् अध्ययनमात्रवत एव कर्मविधिरित्यध्यवस्यामःननु एवं सति अविद्यत्वात् अनधिकारः कर्मसु प्रसज्येतनैष दोषः वयम् अध्ययनप्रभवं कर्मावबोधनम् अधिकारकारणं वारयामःकिं तर्हि ? औपनिषदमात्मज्ञानम् स्वातन्त्र्येणैव प्रयोजनवत् प्रतीयमानम् कर्माधिकारकारणतां प्रतिपद्यतेइत्येतावत्प्रतिपादयामःयथा क्रत्वन्तरज्ञानं क्रत्वन्तराधिकारेण अपेक्ष्यते, एवमेतदपि द्रष्टव्यमिति ॥ १२ ॥

यच्चैतदुक्तमित्यर्थः । सूत्रं विवृणोति -

आचार्येति ।

मात्रग्रहणेनार्थज्ञानमात्रं व्यवच्छिन्नमिति मन्वानः शङ्कते -

नन्विति ।

अविद्यत्वाद्विद्याहीनात्वादिति यावत् ।

मात्रग्नहणमात्मज्ञानापेक्षं न कर्मावबोधापेक्षमित्याह -

नेत्यादिना ।

वेदार्थत्वादात्मनस्तज्ज्ञानमपि कर्मबोधवदधिकारेऽपेक्षितव्यमित्याशङ्क्याह -

यथेति ।

पूर्वसूुत्रव्याख्यासमाप्तावितिशब्दः ॥ १२ ॥