भूम्नोऽर्वागपि वैषयिकं सुखमस्तीत्याशङ्क्याऽऽह –
ततोऽर्वागिति ।
कथमल्पत्वेऽपि सुखत्वं वार्यते तत्राऽऽह –
अल्पस्येति ।
दुःखरूपां तृष्णां प्रत्यल्पस्य सुखस्य हेतुत्वेऽपि कथं स्वयं सुखं न भवतीत्याशङ्क्याऽऽह –
न हीति ।
अल्पस्य सुखस्य दुःखान्तर्भावे सिद्धे फलितमाह –
अत इति ॥१॥