आत्मनो यदुक्तं कारयितृत्वं नास्तीति, तत्प्रपञ्चयति -

नेत्यादिना ।

यद्यपि लोकस्य कर्तृत्वं न सृजति, इति नास्ति कारयितृत्वं, तथापि रथशकटादीनि कुर्वन् भवति कर्ता, इत्याशङ्य, आह - न कर्माणीति ।

तथापि भोजयितृत्वेन विक्रियावत्त्वं दुष्परिहरम् , इत्याशङ्क्य, आह -

न कर्माणीति ।

कस्य तर्हि प्रवर्तकत्वं ? तदाह -

स्वभावस्त्विति ।

कुर्विति कर्तृत्वं लोकस्य न सृजति आत्मा, इति सम्बन्धः ।

रथादीनां कर्मत्वं साधयति -

ईप्सितेति ।

आत्मनो देहादिस्वामित्वेन प्रभुत्वम् ।

रथादिकृतवतो लोकस्य रथादिफलेन सम्बन्धमपि न सृजति आत्मा, इत्यात्मनो भोजयितृत्वं प्रत्याचष्टे -

नापीति ।

चतुर्थपादं शङ्कोत्तरत्वेन अवतारयति -

यदीत्यादिना ।

स्वभाववादस्तर्हि, इत्याशङ्क्य, व्याकरोति -

अविद्यालक्षणेति ।

प्रकृतेः विद्याभावत्वं व्युदसितुं  ‘माया’ इत्युक्तम् ।

सा च सप्तमे वक्ष्यते । तेन प्रधानविलक्षणा, इत्याह -

दैवी हीति

॥ १४ ॥