अमानित्वादिनिष्ठस्य अन्तर्धियो ज्ञानम् , इति नियमार्थमाह -

अमानित्वमिति ।

मानः - तिरोहितोऽवलेपः । स च आत्मनि उत्कर्षारोपहेतुः, सोऽस्य इति मानी, न मानी अमानी, तस्य भावः अमानित्वम् , इति व्याकरोति -

अमानित्वमित्यादिना ।

प्रतियोगिमुखेन अदम्भित्वं विवृणोति-

अदम्भित्वमिति ।

वाङ्मनोदेहैः अपीडनं प्राणिनाम् - अहिंसनम् , तदेव अहिंसा इत्याह -

अहिंसेति ।

परापराधस्य चित्तविकारकारणस्य प्राप्तावेव अविकृतचित्तत्वेन अपकारसहिष्णुत्वं क्षान्तिः, इत्याह-

क्षान्तिरिति ।

अवक्रत्वम् - अकौटिल्यम् , यथाहृदयव्यवहारः सदा एकरूपप्रवृत्तिनिमित्तत्वं च, इत्यर्थः ।

‘उपनीय तु यः शिष्यम् ‘ इत्यादिना उक्तम्  आचार्यं व्यवच्छिनत्ति -

मोक्षेति ।

शुश्रूषादि, इति आदिपदं नमस्कारादिविषयम् । बाह्यम् आभ्यन्तरं च द्विप्रकारं शौचम् क्रमेण विभजते -

शौचमित्यादिना ।

मनसो रागादि मलानाम् , इति सम्बन्धः ।

तदपनयोपायम् उपदिशति -

प्रतिपक्षेति ।

रागादिप्रतिकूलस्य भावनाविषयेषु दोषदृष्ट्या वृत्तिः, तया इति यावत् ।

स्थिरभावमेव विशदयति -

मोक्षेति ।

आत्मनो नित्यसिद्धस्य अनाधेयातिशयस्य कुतो विनिग्रहः? तत्राह -

आत्मन इति

॥ ७ ॥