उक्तानामुपायानां परमार्थसत्यत्वे सत्यद्वैतहानिः। अन्यथा तदप्रमितिरित्याशङ्क्याऽऽह –

न कश्चिदिति ।

तत्र हेतुमाह –

सम्भवोऽस्येति ।

श्लोकाक्षराणि व्याकर्तुं भूमिकां व्याकरोति –

सर्वोऽपीति ।

व्यावहारिकसत्यत्वमेवोपायानां न परमार्थसत्यत्वमित्यङ्गीकृत्य पारमार्थिकसत्यस्य प्रतिपत्त्युपायत्वेनैवोक्तेत्याह –

मृदिति ।

यदुक्तं मनोनिग्रहादीनां परमार्थत्वेऽद्वैतहानिरिति, तत्राऽऽह –

नेत्यादिना ।

तेषामपरमार्थत्वे कथमद्वैतप्रतिपत्तिरित्यपि न, व्यावहारिकसत्यानामपि तत्प्रमितिहेतुत्वस्य प्रतिबिम्बवदुपपत्तेरिति भावः।

उपायानां व्यावहारिकसत्यत्वेनैव पारमार्थिकं सत्यत्वं किं न स्यादिति, तत्राऽऽह –

परमार्थेति ।

तदेव स्पष्टयति –

कर्तेति ।

स्वभावतोऽऽजत्वं हेतूकर्तव्यम्।

तत्रैव हेत्वन्तरमाह –

अत इति ।

हेत्वन्तरमेव स्पष्टयति –

यस्मादिति ।

उत्तरार्धं व्याचष्टे –

पूर्वेष्विति ।

पूर्वेषु ग्रन्थेष्विति शेषः । इतिशब्दोऽद्वैतप्रकरणपरिसमाप्तिं द्योतयति॥४८॥