भोक्तैव केवलं न कर्तेत्येक इति ॥
पूर्वोक्तस्यैव देहादिव्यतिरिक्तस्य कर्तृत्वमतत्स्वभावं मन्वाना भोक्तैव केवलोऽहंप्रत्ययविषय इत्येके प्रस्थिताः । करोमि, जानामि, भुञ्जे चेति न सर्वदाऽहंप्रत्ययेनानुषङ्गः, तेन नायं तद्विषयः । यदि स्यात् , न तदुल्लेखविकल उदियात् । ननु भोक्तापि तर्हि नासौ ; तदुल्लेखाभावात् , नैतदेवम् ; अहमिति चेतनत्वसमुल्लेखात् , तदर्थत्वात्सर्वस्य, तदात्मकमेव भोक्तृत्वम् , इति भोक्तैव केवलमिति युक्तं मन्यन्ते ।
अस्ति तद्व्यतिरिक्त ईश्वरः सर्वज्ञः सर्वशक्तिरिति केचिदिति ॥
तस्मादपि देहादिव्यतिरिक्तादहंप्रत्ययविषयादन्यः सर्वस्येशिता, ततश्चेशितव्यस्य सर्वात्मना वेत्ता, नियमनशक्तिसम्पन्नश्च शरीरिणां मनसाप्यचिन्त्यरूपात् तनुभुवनविरचनकार्यात् प्रेक्षावत्कर्तृकत्वमन्तरेणासम्भाव्यमानात् , कुलालादिरिव घटादिकार्यात्प्रतिपन्नः सातिशयानां काष्ठाप्राप्तिः परिणामानामुपलब्धा । सातिशयञ्च ज्ञानम् , अतः क्वचित् काष्ठां प्राप्तं सर्वविषयमिति सर्ववित् , सर्वदा सिद्धः, ईश्वरः प्रतिपन्नो ब्रह्मशब्दार्थ इति केचित् प्रतिपेदिरे । ननु ‘अहमिति सर्वो लोक आत्मानं प्रत्येति । आत्मा च ब्रह्मे’त्यहंप्रत्ययविषयस्यात्मनो ब्रह्मत्वेन तद्विप्रतिपत्तौ ब्रह्मविप्रतिपत्तिं दर्शयितुं प्रक्रान्तं, तत् कथमनहंप्रत्ययविषयेऽनात्मनीश्वरे ब्रह्मत्वविप्रतिपत्तिः प्रदर्श्यते ? उच्यते — ब्रह्मणि विप्रतिपत्तिप्रदर्शनस्य प्रक्रान्तत्वादहंप्रत्ययविषयविप्रतपत्त्यापि प्रणाड्या ब्रह्मविप्रतिपत्तिरेव निर्दिश्यते । यतो नाहंविषयविप्रतिपत्तिप्रदर्शनेन किञ्चित् कृत्यमस्ति । तस्मात् साध्वेतत् ॥
एके प्रस्थिता इति ।
साङ्ख्या इत्यर्थः ।
आत्मस्वरूपचैतन्यस्य अहंप्रत्यये, नाहमित्यात्मप्रतिभासे व्यभिचाराभावात् । करोमि जानामि भूजे इतिभूञ्ज इत्याकारणामात्मस्वरूपत्वे सत्वेऽहमित्यात्मना व्यभिचाराभावः स्यात् । व्यभिचारादेवात्मस्वरूपत्वं नास्तीत्याह -
करोमि जानामीति ।
अहं करोमीत्यहंप्रत्ययेन कर्तृत्वे प्रतीयमाने जानामीत्याद्याकारो न प्रतीयते । अहं जानामीति अहं भुञ्ज इत्याद्याकारप्रतीतिकाले करोमीत्याकारो न प्रतीयते । अतो न सर्वदा अहंप्रत्ययेऽनुषङ्ग इत्यर्थः ।
नायं तद्विषय इति ।
अहंप्रत्ययः कर्तृत्वादिविषयो न भवतीत्यर्थः ।
तदुल्लेखविकल इति ।
करोमीत्याद्याकार प्रतिभासविकल इत्यर्थः ।
अहं दुःखीति दुःखान्वयित्वं भोक्तृत्वमित्यङ्गीकृत्य तस्याप्यहमित्यात्मप्रतिभासव्यभिचारादात्मस्वरूपत्वाभावं शङ्कते -
ननु भोक्तापि तर्हीतिभाक्ताप्रीति इति ।
तदुल्लेखाभावादिति ।
अहं सुखी दुःखीति सर्वदा अहंप्रत्ययेन प्रतिभासाभावादित्यर्थः ।
भोक्तृत्वमिति चेतनत्वं विवक्ष्यते । तस्याहमित्यात्मप्रतिभासे सति व्यभिचाराभावादात्मस्वरूपमेवेत्याह -
नैतदेवमिति ।
कथं चेतनत्वमेव भोक्तृत्वमित्याशङ्क्य सर्वस्य दृश्यतया तदर्थत्वात् । सर्वशेषिचेतन एव भोक्तेत्याह -
तदर्थत्वात् ।
सर्वस्येति ।
तस्मादपि देहादिव्यतिरिक्तादन्यः सदा सिद्ध ईश्वर इत्युत्तरेण सम्बन्धः ।
विविधविन्यासरूपकार्यत्वाद्विशिष्टविज्ञानवत्कर्तृकमितीश्वरसद्भावे वैशेषिकानुमानं दर्शयति -
शरीशरीराणामितिरिणामिति ।
साङ्ख्ययोगानुमानं दर्शयति -
सातिशयानामिति ।
परिणामानामुपलब्धेति ।
आकाशगतनिरतिशयपरिणामेनाविनाभावो दृष्ट इत्यर्थः । काष्ठाप्राप्तिरसर्वविषयत्वेऽपि सम्भवतीति सर्वविषयमिति वेत्युक्तम् । ज्ञानादिशक्तयः क्वचित् सर्वविषयज्ञानादिशक्त्यविनाभूता इत्यर्थः ।
ब्रह्मात्मवस्तुनोऽहमिति प्रतिपन्नसामान्यरूपस्य प्रत्यगात्मनो विशेषतयाहंविशेषयाहमितिप्रत्ययपर्यवसानयोग्यवदवभासमानदेहादीनां विप्रतिपत्तिस्कन्धतया प्रदर्शनावसरे कथमहंप्रत्ययपर्यवसानभूमितया प्रत्यगात्मनो विशेषत्वेनानवभासमानस्येश्वरस्य विप्रतिपत्तिस्कन्धत्वप्रदर्शनमित्याशङ्कते -
नन्वहमिति ।
ब्रह्मणो विप्रतिपत्त्यालम्बनत्वात् तद्ब्रह्म प्रत्यगात्माव्यतिरिक्तं च व्यतिरिक्तं चेति विप्रतिपत्तिं दर्शयितुं व्यतिरिक्तेश्वरपक्षप्रदर्शनं युज्यत इत्याह -
उच्यत इति ।
ब्रह्मणि विप्रतिपत्तिप्रदर्शनं चेत् प्रक्रान्तं किमिति, तर्ह्यात्मनि विप्रतिपत्तिः प्रदर्श्यत इति तत्राह -
अहं प्रत्ययविषयविप्रतिपत्त्यापीति ।
प्रणाड्या व्यवधानेनेत्यर्थः । प्रत्यगात्मा सर्वज्ञत्वादिगुणकत्वात् ब्रह्मणोऽन्योऽनन्यो वेति विप्रतिपत्तिं दर्शयितुं तद्व्यतिरिक्तः ईश्वरः साधितः, विप्रतिपत्तिस्कन्धत्वात् , अतो व्यवधानेन अहंप्रत्ययविषयविप्रतिपत्तिप्रदर्शनमेव एतदिति वा परिहारग्रन्थस्याभिप्रायः ।