उपदेशपारम्पर्यमागमः । यत्कृतकं तदनित्यमिति स्वर्गस्यान्तवत्त्वान्न परायणत्वं सम्भवतीत्याशयेनाऽऽह –

किलेति चेति ।

यथोक्तं न्यायं सूचयतीति शेषः ।

न्यायागमाभ्यामप्रतिष्ठितं ते सामेत्युपसंहरति –

दाल्भ्येति ।

स्वर्गप्रतिष्ठितं सामेति ज्ञाने दोषं दर्शयति –

यस्त्विति ।

असहिष्णुर्मिथ्यावचनमसहमानः सन्निति यावत् । एतस्मिन्काले मिथ्यावचनावस्थायामित्यर्थः । विपरीतं विज्ञानं यस्य स तथोक्तस्तं प्रतीति विग्रहः ।

तदेव विपरीतज्ञानभिनयति –

अप्रतिष्ठितमिति ।

सामाप्रतिष्ठितं प्रतिष्ठितमिति विपरीतज्ञानं प्रति कश्चिद्ब्रूयादिति सम्बन्धः ।

तदीयवचनमेव दर्शयति –

एवमिति ।

स तथा कथयतु मम तु किं स्यादित्याशङ्क्याऽऽह –

एवमुक्तस्येति ।

तथैव विदुषः शापवाक्यानुसारेणेति यावत् । तदिति शिरोनिरुक्तिः ।

शापदानाय प्रवृत्तस्त्वयमिति शङ्कां वारयति –

नत्विति ।

मूर्धपातोपन्यासानर्थक्यमाशङ्कते –

नन्विति ।

अपराधाभावेऽपि परोक्तिवशान्मूर्धपाते दोषमाह –

अन्यथेति ।

सति चापराधे परोक्तिवैधुर्यान्मूर्धपाताभावे दोषं कथयति –

कृतेति ।

अपराधस्य मूर्धपातहेतोरपि सहकार्यपेक्षत्वादभिव्याहरणं नानर्थकमित्युत्तरमाह –

नैष दोष इति ।

कर्मणः शुभादेराचरितस्य निमित्तापेक्षया फलहेतुत्वेऽपि प्रकृतेऽपराधिनि कुतो व्याहरणापेक्षेत्याशङ्क्याऽऽह –

तत्रेति ।

तत्र शुभादौ कर्मण्येव निमित्तापेक्षया फलप्रदे सतीत्यर्थः । इति पराभिव्याहरणमर्थवदिति शेषः ॥ ६ ॥