सतो मूलस्य वास्तवं रूपं दर्शयति –
एकमिति ।
तस्य सर्वकल्पनाधिष्ठानत्वेन परिणामवादं व्युदस्यति –
यस्मिन्निति ।
अध्यासे मूलकारणमाह –
अविद्ययेति ।
प्रजाः सर्वाः सन्मूलाः सदायतनाश्चेत्युक्तमर्थं दृष्टान्तेन समर्थयते –
न हीति ।
सत्प्रतिष्ठाः सदायतनाश्चेत्यनयोरर्थभेदाभावमाशङ्क्याऽऽह –
अन्ते चेति ।
प्रतिष्ठाशब्दस्य लयवाचित्वादायतनशब्दस्य चाऽऽश्रयविषयत्वान्न पौनरुक्त्यमित्यर्थः ।
लयशब्दस्य सुषुप्त्यादिविषयत्वं वारयति –
समाप्तिरिति ।
सम्यगाप्तिः समाप्तिरिति प्राप्तिरत्र विवक्षितेति शङ्कां वारयति –
अवसानमिति ।
तस्याभावत्वेन तुच्छरूपत्वं निरस्यति –
परिशेष इति ॥४॥