ईश्वरत्वे सति आत्मनः असंसारित्वे विधिशास्रस्य अध्यक्षादेश्च आनर्थक्यात् तात्त्विकमेव तस्य संसारित्वम् , इति शङ्कते -

नन्विति ।

विद्यावस्थायाम्  अविद्यावस्थायां वा शास्त्रानर्थक्यम् , इति विकल्प्य आद्यं प्रत्याह -

न सर्वैरिति ।

विदुषो मुक्तस्य संसारतदाधारत्वयोः अभावस्य सर्ववादिसम्मतत्वात् तत्र शास्त्रानर्थक्यादि चोद्यं मयैव न प्रतिविधेयम् इत्यर्थः ।

सङ्ग्रहवाक्य विवृणोति -

सर्वैरिति ।

अभिप्रायाज्ञानात् प्रश्ने स्वाभिप्रायम् आह -

कथमित्यादिना ।

तर्हि मुक्तान्प्रति विधिशास्त्रस्य अध्यक्षादेश्च आनर्थक्यम् , इत्याशङ्क्य आह -

न चेति ।

नहि व्यवहारातीतेषु तेषु गुणदोषशङ्का, इत्यर्थः ।

द्वेैतिनां मते, मुक्तात्मस्विव अस्मत्पक्षेऽपि क्षेत्रज्ञस्य ईश्वरत्वे, तं प्रति च शास्त्राद्यानर्थक्यम् विद्यावस्थायाम् आस्थितमिति, फलितम् आह -

तथेति ।

द्वितीयं दूषयति -

अविद्येति ।

तदेव दृष्टान्तेन विवृणोति -

यथेति ।

एवम् - अद्वेैतवादिनामपि विद्योदयात् प्राक् अर्थवत्वं शास्त्रादेः, इति शेषः ।