मनसः सुषुप्तस्य समाहितस्य च प्रचारभेदोऽस्तीत्युक्तं, तत्र हेतुमाह –

लीयते हीति ।

समाहितस्य मनसो द्वैतवर्जितस्य स्वरूपं कथयति –

तदेवेति ।

पूर्वार्धस्य तात्पर्यमाह –

प्रचारेति ।

मनसः सुषुप्तस्य समाहितस्य चेति वक्तव्यम्। यस्मादित्यस्य तस्मादित्युत्तरेण सम्बन्धः। अविद्यादीत्यादिशब्देनास्मितारागादयो गृह्यन्ते।

सुषुप्ते मनसो वासनाभिः सह लयप्रकारं कथयति –

तमोरूपमिति ।

आपद्यत इति सम्बन्धः।

जाड्यं रूपमवस्थान्तरेऽपि तुल्यमित्यतो विशोनष्टि –

अविशेषेत्यादिना ।

एवमाद्यं पादं व्याख्यायाद्वितीयं पादं व्याचष्टे –

तदिति ।

पूर्वविभागविभजनेन फलितमाह –

तस्मादिति ।

तदेव निर्भयं ब्रह्मेत्यस्यार्थमाह –

यदेति ।

समाहितं मनो ग्राह्यं ग्राहकमित्यविद्याकृतं यन्मूलद्वयं तेन वर्जितं यदा तदेति सम्बन्धः।

मनसो ब्रह्मत्वे निर्भयत्वं तस्य फलितमित्याह –

इत्यत इति ।

तत्र हेतुमतःशब्देन सूचितमाह –

द्वैतेति ।

यदुपशान्तं ब्रह्माभयमित्युक्तं तस्याभयत्वे प्रमाणं सूचयति –

यद्विद्वानिति ।

ननु यथोक्तं ब्रह्म प्रकाशते न वा प्रकाशते? प्रकाशते चेदुपायापेक्षायामद्वैतव्याघातः; न चेत्प्रकाशते पुरुषार्थत्वासिद्धिरिति, तत्राऽऽह –

तदेवेति ।

तस्य ब्रह्मत्वसिद्धये परिच्छिन्नत्वं व्यवच्छिनत्ति –

समन्तत इति ॥३५॥