श्वेताश्वतरे तु सर्वज्ञो जगद्धेतुरिति साक्षादुक्तम् । अतः सर्वोपनिषदां तदेकवाक्यत्वधीरित्याह —

श्रुतत्वाच्चेति ।

तद्व्याचष्टे —

स्वशब्देनेति ।

सर्वज्ञस्य वाचकेन शब्देनेति यावत् । सर्वश्चासौ ज्ञश्चेति ।

सर्वबाधशङ्कां वारयति —

ईश्वर इति ।

वक्ष्यमाणमन्त्रस्थसशब्दार्थमाह —

सर्वज्ञमिति ।

‘ज्ञः कालकालो गुणी सर्वविद्यः’ इति प्रकृत्य ‘स कारणम्’ इति परामर्शाज्जगद्धेतोः सर्वज्ञतेत्यर्थः ।

तस्य सर्वेश्वरत्वमाह —

करणेति ।

तेषामधिपाः स्वामिनो जीवास्तेषामधिपः परमेश्वरः । तस्य सर्वहेतुत्वार्थं विशेषणम् —

न चेति ।

जीवान्प्रतीश्वरत्वं हिरण्यगर्भादेरपीत्याशङ्क्य नियन्त्रन्तरं निरस्यति —

न चेति ।

महाप्रमेयमुपसंहरति —

तस्मादिति ।

अन्यदित्युक्तार्थः ॥ ११ ॥