आनन्दमयस्य प्रधानजीवयोरन्यतरत्वाभावे हेत्वन्तरं कामयितृत्वस्यागौणत्वं सूचयन्नाह —

अस्मिन्निति ।

चशब्दार्थमाह —

इतश्चेति ।

अस्मिन्नित्यादि व्याकुर्वन्नितःशब्दार्थं स्पष्टयति —

यस्मादिति ।

प्रधानपक्षेऽपि तद्योगः स्यादित्याशङ्क्याह —

तदात्मनेति ।

स्वतो भिन्नयोस्तादात्म्यसम्बन्धं व्यावर्तयति —

तद्भावेति ।

उक्तार्थं पदमनूद्य क्रियापदापेक्षितं पूरयति —

तद्योगमिति ।

यस्यामैक्यज्ञानावस्थायां विद्वानेतस्मिन्ब्रह्मणि पञ्चीकृतभूतपञ्चकेन, तत्कार्येण च समष्टिस्थूलदेहेन विराजा दृश्यशब्दितेनैक्यतादात्म्यशून्ये, स्वसम्बन्धितयाध्यस्तेन्द्रयजातेनापञ्चीकृतभूतकार्येणात्म्येन तादात्म्यादिहीने, निकृष्योच्यन्त इति निरुक्तानि भूतसूक्ष्माणि तैश्चाभेदवर्जिते, निःशेषलयस्थानं निलयनमिति मूलप्रकृतेरुक्तेस्तत्तादात्म्यादिरहिते, प्रकर्षेण स्थितिं पुनरावृत्तिरहितां लभते ।

अभयं यथा स्यादित्युक्तं व्यनक्ति —

अथेति ।

ज्ञाने फलमुक्त्वा ज्ञानाभावे दोषमाह —

यदा हीति ।

भेदस्यानादित्वात्तत्कारणाधीनदोषोक्तिरयुक्तेत्याशङ्क्याह —

एतदिति ।

‘अभयं प्रतिष्ठाम् ‘ इत्युक्त्वा पुनः ‘अभयं गतो भवति’ इत्युक्ते पुनरुक्तिरित्याशङ्क्याह —

यदा त्विति ।

शास्त्रस्यान्यथासिद्धिं प्रत्याह —

तच्चेति ।

वृत्तिकृतां मतमुपसंहरति —

तस्मादिति ।

परस्य ज्ञेयत्वे कैवल्यं फलतीति मत्वाह —

इति स्थितमिति ।