सूत्रव्यावर्त्यां शङ्कामाह —

स्यादेतदिति ।

यौक्तिकेऽर्थे स्मृतिमपि संवादयति —

अप्रतर्क्यमिति ।

इत्थं महदादिरूपेण प्रधानं किमिति प्रवर्तते कस्मान्नान्यथेति तर्कस्याविषयो गूढत्वादित्यर्थः । रूपादिराहित्यादविज्ञेयं चक्षुराद्यग्राह्यं, प्रसुप्तमिव सर्वतः सर्वासु दिक्षु जडिमव्याप्तमित्यर्थः ।

कथं तस्याचेतनस्यान्तर्यामित्वं, तत्राह —

तस्येति ।

अदृष्टत्वादीनां प्रधाने सम्भवे फलितमाह —

तस्मादिति ।

प्रागेव प्रयुक्तं प्रधानं किमिति पुनः शङ्क्यते, तत्राह —

ईक्षतेरिति ।

प्रासङ्गिकशङ्कोत्तरत्वेन सूत्रमादाय व्याकरोति —

अत इति ।

अदृष्टत्वादिसम्भवात्प्रधानस्यान्तर्यामित्वमुक्तमित्याशङ्क्य हेतुमाह —

कस्मादिति ।

हेत्वसिद्धिं शङ्कित्वा तदर्थमाह —

यद्यपीति ।

अन्तर्यामिणि द्रष्टृत्वादिव्यपदेशं दर्शयति —

अदृष्ट इति ।

इहेति ब्राह्मणोक्तिः ।

प्रधानपक्षे दोषान्तरमाह —

आत्मत्वमिति ॥ १९ ॥