जीवानुवादेन ब्रह्मताविधाने विरोधाभावात्प्राजापत्ये वाक्ये जीवस्याप्रतिपाद्यत्वान्न तदवष्टम्भेन दहरवाक्ये जीवाशङ्केत्युक्तम् । इदानीं दहरवाक्यशेषस्य गतिमाह —

अन्यार्थश्चेति ।

सूत्रव्यावर्त्याशङ्कामाह —

अथेति ।

वाक्यभेदप्रसङ्गं हेतूकृत्योक्तम् —

न जीवेति ।

प्रकृतो विशेषो दहराकाशस्तस्यापि नायमुपदेशस्तस्याजीवत्वादित्याह —

नेति ।

उत्तरत्वेन सूत्रमवतार्य व्याकरोति —

अत इति ।

अन्यार्थत्वमेवाकाङ्क्षाद्वारा स्फोरयति —

किं तर्हीति ।

सम्प्रसादपदे जीववादिनि श्रुते नेश्वरपरत्वं वाक्यस्येत्याक्षिपति —

कथमिति ।

व्याख्यया वाक्यस्य परस्मिन्नेव तात्पर्यमाह —

सम्प्रसादेति ।

तादात्म्यविषयत्वं सम्बन्धविषयत्वं चोभयरूपत्वं देहद्वयविषयत्वं वा ।

यत्तु जीवस्य नापहतपाप्मत्वादिति, तत्राह —

यदीति ।

जीवपरामर्शस्य गतिमुक्त्वा दहरश्रुतेः शङ्काद्वारा गतिमाह —

अल्पेति ॥ २० ॥