शास्त्रस्य प्रयोजनं ससाधनमुक्तमनूद्य विषयं दर्शयति –

इममिति ।

दर्शितेन फलेन शास्त्रस्य निष्ठाद्वयद्वारा साध्यसाधनभावः सम्बन्धो विषयेण विषयविषयित्वमिति विवक्षित्वाह –

विशेषत इति ।

एवमनुबन्धत्रयविशिष्टं शास्त्रं व्याख्यानार्हमित्युपसंहरति –

विशिष्टेति ।

सिद्धे व्याख्यानयोग्यत्वे व्याख्येयत्वं फलितमाह –

यत इति ।