‘न हिनस्त्यात्मनात्मानम् ‘ इति यथाश्रुतमादाय चोदयति -

नन्विति ।

‘न पृथिव्याम् ‘ इति प्रप्तिद्वारा निषेधवत् ‘नान्तरिक्षे न दिवि’ इति प्राप्त्यभावाच्च अयं निषेधो मुख्यो नेष्यते, तथा इहापि प्राप्तिं विना निषेधो न युक्तिमान् , इत्याह -

यथेति ।

अज्ञानाम् आत्मनैव आत्महिसासम्भवात्  विदुषां तदभावोक्तिः युक्ता, इति समादत्ते -

नैष दोष इति ।

सङ्ग्राहवाक्यं विवृणोति -

सर्वो हीति ।

अनात्मशब्दो देहादिविषयः अविदुषाम् आरोपितात्महन्तृत्वं निगमयति -

इत्यात्महेति ।

तथापि पारमार्थिकस्य आत्मनो हननाभावात् न तेषां सर्वेषाम् आत्महन्तृत्वम् , इत्याशङ्क्य आह -

यस्त्विति ।

उक्तरीत्या सर्वेषाम् अविदुषाम् आत्महन्तृत्वं सिद्धम् , इति उपसंहरति -

सर्व इति ।

आत्मनैव आत्महननम् अविदुषां दृष्टम् , तदिह विद्वद्विषये शक्यं निषेद् - धुम् , इत्याह -

यस्त्वितर इति ।

आरोपानारोपाभ्याम् , इत्यर्थः ।

उभयथापीति ।

आरोपानारोपाभ्याम् , इत्यर्थः ।

ज्ञानात् अनर्थभ्रंशे पूर्वोक्तपरमानन्दप्राप्त्या परितृप्तत्वं युक्तम् , इत्याह -

तत इति

॥ २८ ॥